Zaniolo: Nie dotrzymano obietnic, prawda wyjdzie na jaw. Jestem rozczarowany moimi byłymi kolegami z drużyny

Nicolò Zaniolo był bohaterem wywiadu w dzisiejszym wydaniu La Gazzetta dello Sport. Były zawodnik Romy opowiedział o swojej przyszłości, ostatnich godzinach, które doprowadziły go do rozstania z rzymskim klubem oraz relacjach z kibicami. Oto jego słowa:

Zaniolo, masz klauzulę odejścia w wysokości 35 milionów. Nie jest tajemnicą, że zabiegali o Ciebie Juventus i Milan, i być może nie tylko oni. Czy mylimy się myśląc, że mógłbyś wrócić?

– Czy od razu zaczniemy od mercato? Spójrz w przyszłość, nikt jej nie zna. Oczywiście nie mogę zagwarantować, że zostanę w Turcji przez pięć lat, ale dopóki tu jestem, dam z siebie wszystko.

Pozostańmy w sferze nostalgii: jeśli powiem Feyenoord, o czym myślisz?

– Proste. O Romie, która wylosowała ich pucharze. I przypominam sobie, że to była chyba najlepsza noc w moim piłkarskim życiu, razem z tą z Porto, w której strzeliłem dwa gole w Lidze Mistrzów, i tą z debiutem w reprezentacji. Samo zdobycie decydującego gola w finale przeciwko Holendrom sprawia, że Liga ​​Konferencji jest tak bardzo moja. Kiedy pomyślę wtedy o imprezie w Circus Maximus i kibicach, wciąż mam dreszcze, ale nie chcę na tym poprzestać.

Czy Roma pokona Feyenoord i awansuje dalej?

– Pewnie. Ma bardzo mocną drużynę. Może wygrać Ligę Europy i zająć miejsce w pierwszej czwórce.

Jak się czujesz w Stambule?

– Bardzo dobrze. To miasto, które kwitnie dzięki piłce nożnej, niemniej jednak kibice są zawsze uprzejmi i pełni szacunku, nawet gdy proszą o filmy i selfie. Stadion jest więc niesamowity. Nigdy nie grałem na gorętszym, przynajmniej dorównuje Olimpico. Kiedy strzeliłem pierwszego gola, czułem się, jakbym unosił się nad ziemią.

Nigdy nie miałeś idyllicznych relacji z kibicami Lazio.

– Ale to są rzeczy związane z piłką, pasują do niej. Nigdy nie miałem problemów poza boiskiem. Tak naprawdę, mam kilku przyjaciół z Lazio.

Z drugiej strony trudno będzie mieć przyjaciół wśród romanistów: zostałeś okrzyknięty zdrajcą.

– To jest coś, czego bardzo żałuję. Rzym dał mi wszystko, dzięki Romie zwyciężałem i zadebiutowałem w reprezentacji, tam urodził się mój syn. Bycie zdefiniowanym w ten sposób to okropny cios.

Przyznaj się: prawdopodobnie myliłeś się również w pewnych okolicznościach.

– Prawda wyjdzie na jaw. Mogę przysiąc, że zawsze przykładałem się do treningów, nawet jeśli nie z resztą drużyny.

Ale podarłeś koszulkę przeciwko Genui: to bardzo dotknęło fanów.

– To był tylko gest irytacji, a nie pogardy. To tak, jakbym uderzył pięścią w murawę. To nie miało być lekceważące.

Czy brak przedłużenia kontraktu zaważył o twoim pożegnaniu?

– Mógłbym mówić godzinami o złamanych obietnicach. Powiedzieli mi, że jestem liderem, ale zawsze postrzegano mnie jako zysk kapitałowy. Przez dwa lata mówiono mi, że umowa jest gotowa. W styczniu zeszłego roku podpisałbym kontrakt za trochę więcej niż zarabiałem, bo w Rzymie czułem się dobrze i wiedziałem, że są problemy z Finansowym Fair Play. Po wielu rozmowach miałem dość. Jeśli ja muszę przemyśleć moje pożegnanie, myślę, że inni też muszą.

Jednak Roma nie miała w ręku żadnych ofert, które uznałaby za odpowiednie dla siebie.

– Właściwie było tylko Bournemouth i Galatasaray, ale za to, że nie zaakceptowałem angielskiego klubu, zostałem odstawiony na boczny tor, a fani mieli mi to za złe. Niektórzy ścigali mnie samochodem, inni przychodzili pod mój dom. Moja rodzina i ja baliśmy się, ponieważ czuliśmy się osamotnieni. To byli wściekli ludzie, z którymi nie można było podjąć dialogu. W tamtych czasach wyłączałem też telefon komórkowy, ponieważ otrzymywałem pogróżki.

Jak pożegnali Cię koledzy z drużyny?

– Zawiodłem się na prawie wszystkich. Nie wymienię nazwisk, ale mówili, że jesteśmy jak bracia, a potem nawet nie przyszli się pożegnać.

Nie ukrywajmy: z niektórymi z nich możesz spotkać się ponownie na zgrupowaniu reprezentacji. Są jakieś problemy?

– Wątpię. Może ktoś ma do mnie jakiś problem. Ja nie mam do nikogo.

Jakie miałeś relacje z Mourinho? Mówi się, że lepiej zarządza mistrzami niż młodymi piłkarzami.

– To wspaniały trener i wspaniały człowiek. Pozwalał mi grać prawie cały czas. Jasne, on jest przyzwyczajony do kierowania gwiazdami, a ja do nich nie należałem. Chciałbym go mieć ponownie za trenera za cztery lub pięć lat, ale mimo to wiele się od niego nauczyłem.

Czy byłbyś szczęśliwy, gdyby twój syn Tommaso został romanistą?

– Pewnie. Zawsze oglądam mecze Romy. Przeszłości nie da się zapomnieć po transferze.