Romo, czy byłaś gotowa na Gasperiniego?

Zacznijmy od lekcji historii. Demostenes przestrzegał Ateńczyków: „Nie wolno pozwalać, by okazje przemijały, powtarzając błędy popełniane już wielokrotnie”. Później Cyceron dopisał puentę: „Błądzić jest rzeczą ludzką, trwać w błędzie – diabelską”. Roma przez ostatnie lata specjalizuje się w tej drugiej części. Bierze ważnego trenera, po czym nie słucha jego głosu. Z Mourinho już to przerabialiśmy. Teraz przechodzimy przez tę fazę z Gasperinim.

Obraz po Pilźnie jest prosty i brutalny: Roma ma dziś najmniej produktywny atak w czołówce. Gol środkowych napastników? Jeden, z główki. Jak na zespół Gasperiniego – trenera, który od piętnastu lat potrafi wyciskać z ofensywy liczby – to paradoks bliski autoparodii. Winny Gasp? Nie do końca. Latem prosił o napastnika. Właściwie – o dwóch. Realność jesieni podpowiada, że przydałby się i trzeci. Zamiast tego pojawił się Evan Ferguson – utalentowany? Tak, ale po sezonie bez goli i po rekonstrukcji więzadła, dodatkowo tylko na wypożyczeniu. Równolegle klub próbował sprzedać Dowbyka, sukcesywnie ścinając i tak kruchą pewność siebie napastnika. Trudno o gorszą miksturę: trener ofensywy bez armat i z działem, do którego nie dosypano prochu.

Środek pola miał zyskać profil, o jaki prosił trener – dynamiczny, wertykalny, zdolny do agresji bez piłki. Gasperini wskazywał Riosa. Nie wyszło. Zamiast zestawu uzupełniających się cech przyszedł tylko El Aynaoui. I to za kwotę, którą trudno pogodzić z hasłami o bilansie i wizjach zysków. Do tego Puchar Narodów Afryki zabierze go na tygodnie, gdy kadra i tak jest krótka. Paredes? Odjechał. Czy był bez wad? Nie. Czy był piłkarzem wyższej półki? Tak.

Z nowych realnych titolari pozostaje na razie Wesley. To akurat można zapisać Gasperiniemu, bo to obszar, w którym trener bierze odpowiedzialność za rozwój. Ale dalej zaczyna się magazyn nieotwartych paczek: Ziółkowski, którego saga trwała tygodniami, dopiero wchodzi w rytm; Ghilardi – inwestycja za poważne pieniądze – jeszcze bez roli. To nie jest akt oskarżenia wobec piłkarzy, tylko pytanie do klubu: jeśli już inwestujemy, to czy równie stanowczo pomagamy tym inwestycjom dojrzewać?

Nie wystarczy chcieć. Trzeba móc

Porządek rzeczy w Romie bywa wzruszający na papierze: dobry trener, jasna idea, publiczne poparcie. A potem przychodzi mecz taki jak z Viktorią i wychodzi mechanika: brak profilu, o który prosił szkoleniowiec; brak drugiego noża w ataku; brak komfortu, by mecz „ukłuć” zmiennikiem z prawdziwego zdarzenia. To nie są wielkie filozofie, to lista zakupów. Jeśli bierzesz Gasperiniego, bierzesz też konsekwencje jego stylu. Bez rewolucji w profilu ataku – to będą „intencje bez siły”.

Czy obecna Roma jest słabsza niż rok temu? Na papierze – bywa, że wygląda solidnie. W tabeli – trzyma się wysoko. Ale papier i tabela kochają złudzenia na krótkim dystansie. Futbol Gasperiniego nagradza odwagę w długim biegu: pressing, ryzyko, liczby z przodu. Tego nie da się wygrać słowem „cierpliwość” bez słowa „skuteczność”.

Wróćmy do pytania z początku: czy to Gasperini miał być gotowy na Romę, czy Roma na Gasperiniego? Po Pilźnie odpowiedź brzmi: Roma musi wreszcie dojrzeć do własnego wyboru. Nie wystarczy powiedzieć „zmieniamy”. Trzeba jeszcze mieć siłę, by pójść do końca. Zimą – zero poezji, same czasowniki: kupić profil, którego brak; przestać rozmywać role; zamienić „prawie” na „weszło”.

Przegrana z Viktorią nie przekreśla sezonu. Ale przypomina, że lekcje z Demostenesa i Cycerona nie zestarzały się ani trochę. Błąd raz? Ludzki. Ten sam błąd w kółko? To już wybór. Jeśli Roma naprawdę chce być drużyną Gasperiniego, musi przestać wybierać źle. I przede wszystkim – zacząć strzelać wtedy, gdy trzeba. Bo bez tego każda dobra intencja kończy się tak samo: jedną bramką za mało.