Kompleks niższości? Rozwiązanie jest na boisku

Roma pod wodzą Claudio Ranieriego wciąż zmaga się z problemami, które wykraczają poza zwykłą taktykę. Statystyki jasno pokazują, że drużyna ma dwie twarze: dominująca na Stadio Olimpico, ale bezradna na wyjazdach. Czy to kwestia mentalności, czy taktycznej niepewności? Analizujemy kluczowe aspekty.

Niepokojące liczby

Od momentu przejęcia zespołu przez Ranieriego minęło 75 dni. W tym czasie Roma rozegrała 17 spotkań w trzech rozgrywkach (11 w Serie A, 4 w Lidze Europy, 2 w Pucharze Włoch), zdobywając 8 zwycięstw, 4 remisy i 5 porażek. Bilans bramkowy? 28 goli strzelonych, 18 straconych.

Podział wyników ukazuje wyraźną różnicę między meczami domowymi a wyjazdowymi. Na Stadio Olimpico Roma triumfowała w 7 z 9 spotkań, remisując z Napoli i przegrywając z Atalantą. Imponujący dorobek 24 bramek strzelonych i zaledwie 4 straconych podkreśla jej dominację u siebie.

Zupełnie inaczej wygląda sytuacja poza Rzymem: zaledwie jedna wygrana, 3 remisy i aż 4 porażki. 8 zdobytych goli i 13 straconych obnażają kruchość zespołu na wyjazdach.

Jeszcze gorzej Roma wypada w starciach z topowymi rywalami: tylko jedno zwycięstwo, 4 remisy i 3 porażki (bilans bramkowy 9-12). Przeciwko ekipom spoza ścisłej czołówki – 7 zwycięstw i 2 porażki (19-6). Wnioski? Drużyna radzi sobie z niżej notowanymi rywalami, ale gdy przychodzi mierzyć się z silniejszymi przeciwnikami, szczególnie poza Rzymem, pojawia się wyraźny kompleks niższości.

Dlaczego „czekać”?

Problem leży w mentalności. Przy budżecie płacowym, jaki Roma co roku przeznacza na wynagrodzenia piłkarzy, można oczekiwać zespołu, który budzi respekt zarówno u siebie, jak i na wyjeździe. Klub o międzynarodowych ambicjach, aspirujący do najwyższych celów, powinien mieć bardziej wyrafinowany plan gry. Tymczasem Ranieri otwarcie przyznał po jednym ze spotkań: „Chcieliśmy na nich poczekać, jak zrobiliśmy to z Napoli, ale nie cofnąć się zbyt głęboko, odpowiadając cios za cios”.

O ile ta strategia sprawdza się w Rzymie, o tyle na wyjazdach okazuje się zawodna – i to nawet przeciwko przeciętniakom, jak Como czy Alkmaar. Ale dlaczego Milan czy Napoli od pierwszych minut forsują atak, a Roma wybiera grę na przeczekanie? To właśnie kwestia mentalności.

Po zakończeniu kryzysu wywołanego chaotycznymi decyzjami Friedkina we wrześniu i listopadzie, Roma powinna zacząć agresywniej podchodzić do rywali, nawet tych z czołówki. Inaczej scenariusz, który oglądaliśmy w ostatnich dwóch meczach – stracona bramka i trudności z odrobieniem strat – będzie się powtarzał.

Alternatywa między trójką a czwórką

Istnieje również czysto taktyczny problem: Roma nadal nie zdecydowała, czy trzymać się defensywy z trójką stoperów, czy przejść na ustawienie z czwórką obrońców. Czyż nie warto postawić na jedno rozwiązanie, by uniknąć niepewności, która często prowadzi do błędów? I czy Hummels faktycznie nadaje się do gry w linii czteroosobowej?

W Mediolanie Roma straciła trzy gole (a doliczając trafienie z Napoli – cztery), które wynikały głównie z błędów w indywidualnych interpretacjach sytuacji i ogólnym braku organizacji. Mancini, analizując mecz z Napoli, przyznał się do złej oceny sytuacji przy golu Spinazzoli, a po porażce z Milanem Hummels opublikował w mediach społecznościowych coś na kształt mea culpa. Jednak błędy były bardziej rozproszone, niż mogłoby się wydawać.

Przykładowo, pierwsza bramka dla Milanu padła po strzale Reijndersa – problemem było pozostawienie mu miejsca do uderzenia, potem spóźniona reakcja zawodników, którzy utrzymali w grze Theo Hernándeza. Następnie chaotyczne ustawienie czterech defensorów, którzy skupili się na jednym rywalu, zostawiając dziurę w środku, co wykorzystał Abraham.

Drugi gol można w pewnym stopniu przypisać pechowi, ale trzeci był wręcz niedopuszczalny na tym poziomie. Piłka została swobodnie wprowadzona ze skrzydła do środka pola, obrona sprawiała wrażenie ustawionej poprawnie, a jednak w kluczowym momencie czterej defensorzy znajdowali się na różnych wysokościach, co pozwoliło Gimenezowi zagrać do João Félixa. To katastrofalna decyzja taktyczna.

W tak oczywistej sytuacji czwórka obrońców powinna była zachować linię, a trzech zawodników asekurować boczne sektory – najpierw Angeliño powinien zamknąć Musaha, a potem defensor odpowiedzialny za Jimeneza miał go powstrzymać wewnątrz pola karnego. Tymczasem Roma ponownie popełniła te same błędy, które wracają zwłaszcza na wyjazdach i przeciwko silnym drużynom.

Czas ucieka

To już nie kwestia przypadku. Roma ma powtarzające się problemy zarówno w defensywie, jak i w podejściu do gry. Taktyczne wahania między ustawieniem na trójkę i czwórkę nie pomagają w budowie stabilności. Jeśli Ranieri nie znajdzie odpowiedniego rozwiązania na boisku, kompleks niższości będzie nadal ciążył nad jego drużyną. A w piłce nożnej czas na korekty zawsze jest ograniczony.