Angeliño, nasza atomowa mrówka

Il Romanista (M. De Cesare) — Angeliño. Z imienia i z natury. W rzeczywistości to José Ángel Esmorís Tasende, szerzej znany jako Angeliño. Oficjalne statystyki podają, że mierzy 170 cm wzrostu, choć być może dodano mu z grzeczności kilka centymetrów. W wieku 16 lat trafia do Manchesteru City, gdzie przed nim otwierają się świetlane perspektywy – wielkie stadiony i czerwone dywany zarezerwowane dla gwiazd futbolu. Już 2 grudnia 2014 roku zostaje po raz pierwszy powołany do pierwszej drużyny na mecz Premier League z Sunderlandem. Choć nie pojawia się na boisku, warto pamiętać, że wówczas nie miał jeszcze ukończonych 18 lat. Jak to często bywa w przypadku młodych talentów, musi przejść przez trudny okres zbierania doświadczenia.

Rozpoczyna swoją tułaczkę po różnych ligach i klubach: Hiszpania, Holandia, Niemcy, USA, Turcja. Liczne wypożyczenia i powroty nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. W styczniu ubiegłego roku Roma zgłasza się po niego do Galatasaray, potrzebując lewego skrzydłowego, który w razie potrzeby wesprze drużynę. Angeliño wypełnia swoją rolę lepiej, niż się spodziewano – rozgrywa łącznie 20 spotkań do końca sezonu. Dzięki trudnej sytuacji finansowej klubu nie zostaje odstawiony na boczny tor, a wręcz przeciwnie – staje się podstawowym zawodnikiem.

Lewonożny i dobrze wyszkolony technicznie, Angeliño szybko staje się niezastąpiony. Zdarza się, że jest wystawiany na nienaturalnej dla siebie pozycji w trzyosobowej obronie, co wzbudza kontrowersje. Claudio Ranieri, który obejmuje drużynę, żartuje w jednym z wywiadów: „Nie, Angeliño więcej tam nie zagra”.

Mimo świetnej formy, uwagę mediów przyciągają inni gracze Romy, a o Angeliño mówi się niewiele. Tymczasem Hiszpan rozgrywa sezon marzeń. Nieprzerwanie pokrywa lewą stronę boiska, od własnego pola karnego aż po linię końcową rywali. Biega przez pełne 90 minut i doliczony czas, jest dynamiczny, szybki, potrafi minąć przeciwnika, zachowuje spokój, unika konfliktów, a na twarzy zawsze ma uśmiech. Choć nie jest naturalnym obrońcą, doskonale rozumie zasady ustawienia i wie, jak grać w obronie. To zawodnik stworzony dla Romy.

Druga bramka Romy w meczu z Genoą zaczyna się od jego błyskawicznego rajdu – mijając rywala, precyzyjnie podaje piłkę do Dybali, który przekazuje ją El Shaarawy’emu – gol. Wyjaśnijmy: nie mówimy tu o geniuszu futbolu, lecz o skromnym piłkarzu, który walczy i nigdy nie odpuszcza. Prezes wielkiej Romy z dawnych lat, Dino Viola, mawiał: „Nigdy nie wolno ubóstwiać żadnego gracza, kimkolwiek by był. To koszulka przesiąknięta potem ma znaczenie”. Prawda. Koszulka naszej „atomowej mrówki” po 90 minutach i doliczonym czasie musi być wyciskana.